Na anderhalf jaar huishoppen schuif ik weer achter mijn vertrouwde bureau aan. Rechts fungeert mijn open boekenkast als esthetische ruimteverdeler in de woonkamer, waar Eva op de bank zit. Links kijk ik uit over Kanaleneiland. Officieel inwoner van Utrecht, gesetteld en met vaste baan in de Domkerk... Maar ik ben totaal uitgeput. Hoe vind ik de rust terug?

Daar zit ik dan. In een zijkamertje van de Domkerk, tijdens mijn eerste sollicitatiegesprek in tweeënhalf jaar. Boven mij gewelven, tegenover mij drie paar nieuwsgierige doch kritische blikken. En dan de vraag: ‘Maar waarom wil je déze functie, met mbo-salariëring, als je een universitaire master hebt?’.  Tsja, hoe leg ik dat uit?

Ik hop, reis, vlieg en dans nu ruim een jaar zonder eigen huis. Wat een geweldig en leerzaam avontuur is dat geweest! Ik verkende ontelbare omgevingen in binnen- en buitenland, deed workaways, reisde in m'n eentje, werkte als digital nomad en freelancer, paste op huizen en dieren… En nu is het tijd voor een nieuwe stap.

Terwijl ik vanaf het balkon uitkijk over de bossen rondom Oegstgeest, nip ik met gefronste wenkbrauwen aan mijn koffie. Het is tijd om een keuze te maken, namelijk of ik een baan begin voor twee à drie dagen, of volledig blijf freelancen. Voor mij vooral een kwestie van in contact komen met mijn gevoel. Maar hoe doe je dat eigenlijk, en wat is dat gevoel?

Vroeger keek ik met een beetje irritatie, misschien zelfs minachting, naar mensen die menen te zijn getransformeerd. Het leek me eerder zwak dan sterk als je verandering nodig hebt om gelukkig te zijn. Gewoon jezelf zijn, toch? Tot ik opeens zelf veranderde... en dan kun je het maar beter omarmen. Dus ging ik de afgelopen maanden op reis, om te gronden in mijn nieuwe levenshouding. 

Een open relatie. Dat avontuur besloten mijn vriend en ik drie jaar geleden aan te gaan. Geen makkie, zeker omdat ik tot voor kort nog overtuigd was van het standaard liefdesplaatje. Maar het was de volgende stap in mijn vastberaden poging om de liefde te doorgronden, een innerlijke zoektocht die al lang geleden begonnen was. 

Het ene moment boek ik een trein naar Valencia voor het begin van mijn solo-trip, het andere liggen Jasper en ik met koorts op bed. Corona. Dus annuleer ik mijn plannen en settelen we in een appartement om uit te zieken. Even rust, na een drukke periode van heen en weer reizen. En tijd om na te denken. Hoe vervolg ik mijn pad? Is het Spanje-hoofdstuk misschien afgerond?

Een kleine woonkamer met een jengelende baby, discussiërende ouders en een kind dat kwaad naar boven stormt. Even kijken we elkaar aan, terwijl ik een hap neem van de wederom culinaire Spaanse maaltijd. Onze nieuwe workaway middenin de dunbevolkte bergen van Asturië brengt ons ook middenin de perikelen van een bijzonder gezinsleven.

Na twee weken verlaten we onze eerste workaway. We willen graag door naar de volgende, maar een nieuwe plek vinden blijkt toch niet zo makkelijk. En wat doe je dan, met zeeën van tijd in een onbekend land? We huren een auto, kopen kampeerspullen en crossen de noordelijke regio’s door.

Een simpel en toch vol leven. Mijn workaway in El Convent brengt me dicht bij de kleine dingen. Het fysieke werk zet mijn zintuigen op scherp. Ik kijk niet ver in de toekomst, maar laat me verrassen door wat er kan gebeuren. Hoe dat er precies uitziet? Ik neem je een dagje mee!

Ik kijk uit over de Pyreneeën. In de verte schittert de Middellandse Zee. Een onbewolkte lucht vormt het decor voor opstijgende luchtballonnen, die zich langzaam boven de vallei voortbewegen. Beboste heuvels strekken zich voor me uit, versierd met boerderijen en dorpjes. Als ik op vakantie was geweest, had ik er waarschijnlijk van genoten. Maar op deze eerste ochtend van mijn workaway-avontuur vraag ik me vooral af of ik hier wel wil zijn.

Het voelt lichtelijk bevreemdend om weer naar het buitenland te gaan. Want niet alleen bij ons is veel gebeurd, elk land is veranderd. Hoe staat het ervoor in Parijs, waar de avondklok om 19.00 ingaat, en in het Spaanse stadje Figueres, waar ook kinderen buiten mondkapjes dragen?