In deze blog schrijf ik over patronen en overtuigingen in jezelf ontdekken en veranderen, leven als huisloze, liefde en verbinding ervaren, werk en nog veel meer. Ondertussen schrijf ik ook een boek, dus soms blijft de blog een beetje achter... :) Veel leesplezier!
‘Kijk maar uit dat je geen burn-out krijgt!’ zeiden ze in mijn eerste week bij mijn nieuwe baan. Schijnbaar zou ik er niet de eerste zijn. Maar ik lachte. Een burn-out? Nee joh! Toch was het na een jaar zover; ik was op, kon geen mail meer lezen, en moest me ziekmelden. Na een halfjaar begon ik hoopvol ergens anders, maar ook daar brandde ik uit. Tijd om echt eens te gaan luisteren, zou je zeggen.... Maar naar wat?
Zoenen, aanraken en seks waren lang de enige associaties die ik met het woord intimiteit had. Later leerde ik ook over andere vormen, zoals intellectuele en emotionele intimiteit. Het is een groot spectrum, blijkt. Maar wat is nu precies de aard van intimiteit? En hoe kan het ons leven verrijken?
Ik schrijf een boek over vrije liefde. En nee, dat verwijst niet naar het doen met jan en alleman. Het gaat niet eens alleen over liefde. Vrije liefde gaat over innerlijke vrijheid, de wisselwerking tussen emoties en overtuigingen, en destructieve patronen oplossen. En in mijn boek 'nudge' ik zelfs om daar verantwoordelijkheid in te nemen. Ondanks dat alles uiteindelijk natuurlijk een subjectieve ervaring is.
Trots kijk ik hoe mijn vader een lintje krijgt opgespeld door de burgemeester van Amersfoort. Een bedankje voor zijn vrijwilligerswerk in allerlei organisaties en evenementen. Zijn credo luidt, in navolging van mijn opa en Prediker 9:10: ‘Doe wat je hand vindt om te doen.' Mooi, maar... is dat niet gewoon een overmatig calvinistisch verantwoordelijkheidsgevoel?
Na anderhalf jaar huishoppen schuif ik weer achter mijn vertrouwde bureau aan. Rechts fungeert mijn open boekenkast als esthetische ruimteverdeler in de woonkamer, waar Eva op de bank zit. Links kijk ik uit over Kanaleneiland. Officieel inwoner van Utrecht, gesetteld en met vaste baan in de Domkerk... Maar ik ben totaal uitgeput. Hoe vind ik de rust terug?
Daar zit ik dan. In een zijkamertje van de Domkerk, tijdens mijn eerste sollicitatiegesprek in tweeënhalf jaar. Boven mij gewelven, tegenover mij drie paar nieuwsgierige doch kritische blikken. En dan de vraag: ‘Maar waarom wil je déze functie, met mbo-salariëring, als je een universitaire master hebt?’. Tsja, hoe leg ik dat uit?
Het ene moment boek ik een trein naar Valencia voor het begin van mijn solo-trip, het andere liggen Jasper en ik met koorts op bed. Corona. Dus annuleer ik mijn plannen en settelen we in een appartement om uit te zieken. Even rust, na een drukke periode van heen en weer reizen. En tijd om na te denken. Hoe vervolg ik mijn pad? Is het Spanje-hoofdstuk misschien afgerond?
Een kleine woonkamer met een jengelende baby, discussiërende ouders en een kind dat kwaad naar boven stormt. Even kijken we elkaar aan, terwijl ik een hap neem van de wederom culinaire Spaanse maaltijd. Onze nieuwe workaway middenin de dunbevolkte bergen van Asturië brengt ons ook middenin de perikelen van een bijzonder gezinsleven.
Na twee weken verlaten we onze eerste workaway. We willen graag door naar de volgende, maar een nieuwe plek vinden blijkt toch niet zo makkelijk. En wat doe je dan, met zeeën van tijd in een onbekend land? We huren een auto, kopen kampeerspullen en crossen de noordelijke regio’s door.
Een simpel en toch vol leven. Mijn workaway in El Convent brengt me dicht bij de kleine dingen. Het fysieke werk zet mijn zintuigen op scherp. Ik kijk niet ver in de toekomst, maar laat me verrassen door wat er kan gebeuren. Hoe dat er precies uitziet? Ik neem je een dagje mee!
Ik kijk uit over de Pyreneeën. In de verte schittert de Middellandse Zee. Een onbewolkte lucht vormt het decor voor opstijgende luchtballonnen, die zich langzaam boven de vallei voortbewegen. Beboste heuvels strekken zich voor me uit, versierd met boerderijen en dorpjes. Als ik op vakantie was geweest, had ik er waarschijnlijk van genoten. Maar op deze eerste ochtend van mijn workaway-avontuur vraag ik me vooral af of ik hier wel wil zijn.
Het voelt lichtelijk bevreemdend om weer naar het buitenland te gaan. Want niet alleen bij ons is veel gebeurd, elk land is veranderd. Hoe staat het ervoor in Parijs, waar de avondklok om 19.00 ingaat, en in het Spaanse stadje Figueres, waar ook kinderen buiten mondkapjes dragen?
