‘Kijk maar uit dat je geen burn-out krijgt!’ zeiden ze in mijn eerste week bij mijn nieuwe baan. Schijnbaar zou ik er niet de eerste zijn. Maar ik lachte. Een burn-out? Nee joh! Toch was het na een jaar zover; ik was op, kon geen mail meer lezen, en moest me ziekmelden. Na een halfjaar begon ik hoopvol ergens anders, maar ook daar brandde ik uit. Tijd om echt eens te gaan luisteren, zou je zeggen.... Maar naar wat?

Zoenen, aanraken en seks waren lang de enige associaties die ik met het woord intimiteit had. Later leerde ik ook over andere vormen, zoals intellectuele en emotionele intimiteit. Het is een groot spectrum, blijkt. Maar wat is nu precies de aard van intimiteit? En hoe kan het ons leven verrijken?

Ik schrijf een boek over vrije liefde. En nee, dat verwijst niet naar het doen met jan en alleman. Het gaat niet eens alleen over liefde. Vrije liefde gaat over innerlijke vrijheid, de wisselwerking tussen emoties en overtuigingen, en destructieve patronen oplossen. En in mijn boek 'nudge' ik zelfs om daar verantwoordelijkheid in te nemen. Ondanks dat alles uiteindelijk natuurlijk een subjectieve ervaring is. 

Trots kijk ik hoe mijn vader een lintje krijgt opgespeld door de burgemeester van Amersfoort. Een bedankje voor zijn vrijwilligerswerk in allerlei organisaties en evenementen. Zijn credo luidt, in navolging van mijn opa en Prediker 9:10: ‘Doe wat je hand vindt om te doen.' Mooi, maar... is dat niet gewoon een overmatig calvinistisch verantwoordelijkheidsgevoel?

Na anderhalf jaar huishoppen schuif ik weer achter mijn vertrouwde bureau aan. Rechts fungeert mijn open boekenkast als esthetische ruimteverdeler in de woonkamer, waar Eva op de bank zit. Links kijk ik uit over Kanaleneiland. Officieel inwoner van Utrecht, gesetteld en met vaste baan in de Domkerk... Maar ik ben totaal uitgeput. Hoe vind ik de rust terug?

Daar zit ik dan. In een zijkamertje van de Domkerk, tijdens mijn eerste sollicitatiegesprek in tweeënhalf jaar. Boven mij gewelven, tegenover mij drie paar nieuwsgierige doch kritische blikken. En dan de vraag: ‘Maar waarom wil je déze functie, met mbo-salariëring, als je een universitaire master hebt?’.  Tsja, hoe leg ik dat uit?

Ik hop, reis, vlieg en dans nu ruim een jaar zonder eigen huis. Wat een geweldig en leerzaam avontuur is dat geweest! Ik verkende ontelbare omgevingen in binnen- en buitenland, deed workaways, reisde in m'n eentje, werkte als digital nomad en freelancer, paste op huizen en dieren… En nu is het tijd voor een nieuwe stap.

Terwijl ik vanaf het balkon uitkijk over de bossen rondom Oegstgeest, nip ik met gefronste wenkbrauwen aan mijn koffie. Het is tijd om een keuze te maken, namelijk of ik een baan begin voor twee à drie dagen, of volledig blijf freelancen. Voor mij vooral een kwestie van in contact komen met mijn gevoel. Maar hoe doe je dat eigenlijk, en wat is dat gevoel?

Vroeger keek ik met een beetje irritatie, misschien zelfs minachting, naar mensen die menen te zijn getransformeerd. Het leek me eerder zwak dan sterk als je verandering nodig hebt om gelukkig te zijn. Gewoon jezelf zijn, toch? Tot ik opeens zelf veranderde... en dan kun je het maar beter omarmen. Dus ging ik de afgelopen maanden op reis, om te gronden in mijn nieuwe levenshouding. 

Een open relatie. Dat avontuur besloten mijn vriend en ik drie jaar geleden aan te gaan. Geen makkie, zeker omdat ik tot voor kort nog overtuigd was van het standaard liefdesplaatje. Maar het was de volgende stap in mijn vastberaden poging om de liefde te doorgronden, een innerlijke zoektocht die al lang geleden begonnen was. 

Het afgelopen jaar sliep ik op minstens 64 verschillende plekken en pakte ik nog vaker mijn spullen in en uit. Eerst zwierf ik alleen met backpack en rugtas, nu fungeert mijn auto als rijdende koffer. Ik ben erin gerold, en rol nog steeds vol enthousiasme door. Laat ik je meenemen in het rondreizende bestaan! 

Drie jaar geleden schreef ik mijn masterscriptie over de vraag of er een universele definitie van vrijheid bestaat. Er moet een soort kern zijn, dacht ik, anders zouden we het allemaal niet zo belangrijk vinden. Maar met logica kwam ik er niet uit. Ondertussen ben ik al tien maanden aan het rondzwerven, met de wereld aan mijn voeten, en voel ik me vrijer dan ooit. Heb ik de kern te pakken? 

Terwijl doornen mijn arm krassen, de zon in mijn nek prikt en een kramp opkomt in mijn onderrug, vraag ik me af waarom ik in hemelsnaam zoveel moeite doe voor een emmer vol johannesbrood. Een soortgelijke vraag stelde ik een jaar geleden ook, maar dan over 8 uur per dag achter de computer zitten. Ben ik nu, in de heuvels van Portugal, niet beter af? 

Na tien dagen heerlijk vertoeven in een knus Frans huisje pak ik mijn biezen en rij richting het zuiden. Op avontuur! Dwars door de bergen, langs de kust en onder de Spaanse zon. Heel mooi, maar na een paar dagen word ik rusteloos. Elke dag opnieuw beslissen waar ik ga slapen, in een tent, airbnb, of hostel… Toch even lastig, dit constante niet-weten. Hoe vind ik mijn flow weer terug?

Daar ga ik dan, in mijn oranje Fiat Panda op weg naar Frankrijk. Op avontuur. Geen idee waar ik beland, wie ik ontmoet, wat ik ga doen en wanneer ik terugkom. Maar wat is nou leuker dan de sprong te wagen in een tijd waarin toch al niets meer zeker is, en om op een persoonlijke ontdekkingstocht gaan?

Op 30 april dit jaar werd ik voor het laatst wakker in een eigen woonruimte. Sindsdien reis ik van huis naar flat, van tent naar caravan en van berg naar stad. Ik beslaap vele bedden, bewandel ontelbare omgevingen. Hoe is dat, om altijd maar ‘on the move’ te zijn? Zonder eigen plekje, zonder thuis? 

Het is half zeven wanneer ik mijn ogen open en frisse herfstlucht inadem. Ik tuur door het caravanraampje naar buiten, waar de ochtendschemering zich uitstrekt over de eerder nog met sterren bezaaide hemel. De thermometer binnen geeft twee graden aan. Drie truien en twee joggingsbroeken later sta ik in mijn kaplaarzen op een mistig veld, en kijk hoe de vurige zon zich een weg omhoog baant. Een nieuwe workaway-dag begint. 

Op een mooie nazomerdag in augustus arriveren we bij een vervallen landhuis omringd door weidse boerenvelden. Een massa metershoge brandnetels en distels siert de voortuin. Voorzichtig fietsen we over de hobbelige oprit, dwars door een haag van overhangende braamstruiken en boomtakken. Daar gaan we dan, onze eerste Nederlandse workaway. Van de Spaanse Pyreneeën naar het Groningse platteland.