Intiem leven

Uitbreiding

Je zou kunnen zeggen dat intimiteit een fijn en geborgen samenzijn is met degene van wie je houdt. Samen, zonder anderen. Lief, warm. Intiem zijn door elkaar aan te raken, maar ook door gevoelens te delen, en naar elkaar te luisteren. Elkaar te zien. 

Maar intimiteit kan je natuurlijk ook met mensen buiten je relatie ervaren. Bijvoorbeeld via een goed gesprek met vrienden, een knuffel met een familielid. Of wanneer je iemand ontmoet die jouw levensperspectief deelt, de dingen op dezelfde manier begrijpt. Zeker als je je daar normaal wat alleen in voelt, kan dat intiem zijn. Of samen lachen, elkaar vinden in dezelfde humor, en daarmee even tegelijkertijd je zorgen loslaten. 

Wat deze vormen van intimiteit in ieder geval gemeen hebben, is dat je je in zo'n moment openstelt. Je deelt je innerlijke wereld. En daar is iets van kwetsbaarheid, of in ieder geval iets puurs, mee verweven. Je doet dat waarschijnlijk niet bij iedereen.

Wat ik hier zo mooi aan vind, is dat je even samensmelt. In dat moment dat je beiden die drempel over bent gegaan, en elkaar vindt in de ruimte daarachter, kom je samen in wederzijdse aandacht. De grenzen vervagen, voor zolang het moment duurt. Dat maakt dat je loskomt uit je individuele bubbel. Alsof je groter wordt, een uitbreiding van de ruimte waarin jij jezelf durft te zijn.

Die uitbreiding van intieme ruimte was voor mij belangrijk toen ik ging samenwonen met mijn goede vriendin Eva. Voordat we gingen samenwonen, vond ik het weleens spannend om haar lang in de ogen te kijken. Ik voelde me naakt onder haar blik, omdat zij me ook echt zag als ze me aankeek. Dwars door alle lagen heen. En toch besloot ik om de grenzen tussen haar en mij te laten vervagen, omdat dit mij de enige manier leek om samen te wonen. Door mijn innerlijke wereld aan haar vrij te geven, en zij die van haar aan mij, is ons huis als vanzelf een intieme ruimte geworden. En dat is fijn thuiskomen. 

Intimiteit als onderzoek

Intiem zijn we niet met jan en alleman. Waarom? Misschien omdat we geloven dat intimiteit 'speciaal' moet blijven. Dat het ordinair is om je zomaar aan iedereen bloot te geven, figuurlijk en ook letterlijk. Maar waarschijnlijk doen we dat vooral omdat we bang zijn. Voor afwijzing, niet begrepen worden, schaamte. Dus trekken we muren op, en staan we het onszelf niet toe om onze innerlijke wereld te bevrijden en in andermans aandacht te brengen, tenzij we ons veilig voelen. Veilig bij die paar personen die ons hebben verzekerd van hun liefde. 

Intimiteit, en jouw grenzen en verlangens daarin, is daarom ook een manier om te ontdekken waar je angsten liggen. Welke vorm van intimiteit is spannend, en met wie, en waarom? Welke vormen van intimiteit zou je graag meer willen uiten? In een relatie vergeten we misschien weleens dat dat een heel breed spectrum is, waar je partner niet als enige ruimte aan kan geven. 

Het kan dan ook heel bevrijdend zijn om een keer juist een vreemde deel te maken van wat er in je omgaat. Al is het alleen maar het delen van je levensvisie, het kan iets in je openen wat je eerder misschien nog niet had gevoeld of durfde te voelen. Je kan ook zelf de veilige ruimte zijn voor een ander. Waarbij je de ander toelaat in jouw aandacht, en écht kijkt, zonder verwachting of oordeel. 

Oog in oog

Wat volgens mij even belangrijk is als je intimiteit bij anderen onderzoeken, is de intimiteit met jezelf ontdekken. Je open stellen naar jezelf, vanuit de aandacht die hoort bij intimiteit. Leren om jezelf te valideren en begrijpen. Zodat je misschien zelfs vrienden wordt met jezelf, lacht om jezelf, je emoties durft te uiten bij jezelf, geïnspireerd raakt door jezelf. 

En als dat niet lukt, is er nog altijd 'iets' wat altijd voor jou open staat. Namelijk de natuur, die van zichzelf al is samengesmolten met het leven, en die geen muren nodig heeft ter bescherming. Dus hoef je alleen nog maar aanwezig te zijn, en die wereld om je heen bewust te ervaren. Vanuit stilte. Gewoon, kijken, luisteren. Zo was ik laatst oog in oog met een roofvogel, in spanwijdte minstens zo groot als ik, die mij steeds dichter naderde terwijl ik op een bergtop zat. Opeens cirkelde hij nog maar zo'n vijf meter boven mijn hoofd, en wisselden we nieuwsgierige blikken uit. Best wel intiem. 

Ondanks dat ik toen toch maar besloot om weg te lopen, was het een bizar gaaf moment. Roofvogels hebben me altijd al getrokken, ik wijs ze nog steeds als eerste aan, kijk reikhalzend om me heen als ik hun roep hoor. Misschien omdat ik hun vleugelslagen een krachtige vorm van vrijheid herken, en in hun blik een inspirerende zelfverzekerdheid. En nu heb ik eindelijk contact gemaakt. Los van dat er twintig jaar geleden ook al eens eentje op mijn hoofd is gaan zitten tijdens een roofvogelshow.