Na tien dagen heerlijk vertoeven in een knus Frans huisje pak ik mijn biezen en rij richting het zuiden. Op avontuur! Dwars door de bergen, langs de kust en onder de Spaanse zon. Heel mooi, maar na een paar dagen word ik rusteloos. Elke dag opnieuw beslissen waar ik ga slapen, in een tent, airbnb, of hostel… Toch even lastig, dit constante niet-weten. Hoe vind ik mijn flow weer terug?

Daar ga ik dan, in mijn oranje Fiat Panda op weg naar Frankrijk. Op avontuur. Geen idee waar ik beland, wie ik ontmoet, wat ik ga doen en wanneer ik terugkom. Maar wat is nou leuker dan de sprong te wagen in een tijd waarin toch al niets meer zeker is, en om op een persoonlijke ontdekkingstocht gaan?

Op 30 april dit jaar werd ik voor het laatst wakker in een eigen woonruimte. Sindsdien reis ik van huis naar flat, van tent naar caravan en van berg naar stad. Ik beslaap vele bedden, bewandel ontelbare omgevingen. Hoe is dat, om altijd maar ‘on the move’ te zijn? Zonder eigen plekje, zonder thuis? 

Het is half zeven wanneer ik mijn ogen open en frisse herfstlucht inadem. Ik tuur door het caravanraampje naar buiten, waar de ochtendschemering zich uitstrekt over de eerder nog met sterren bezaaide hemel. De thermometer binnen geeft twee graden aan. Drie truien en twee joggingsbroeken later sta ik in mijn kaplaarzen op een mistig veld, en kijk hoe de vurige zon zich een weg omhoog baant. Een nieuwe workaway-dag begint. 

Op een mooie nazomerdag in augustus arriveren we bij een vervallen landhuis omringd door weidse boerenvelden. Een massa metershoge brandnetels en distels siert de voortuin. Voorzichtig fietsen we over de hobbelige oprit, dwars door een haag van overhangende braamstruiken en boomtakken. Daar gaan we dan, onze eerste Nederlandse workaway. Van de Spaanse Pyreneeën naar het Groningse platteland.

Na ruim twee maanden in Spanje ben ik weer onder het Nederlandse wolkendek. De plekken zijn vertrouwd, ook al kijk ik wel met een andere blik om me heen. Alsof ik in een nieuwe wereld ben, waarin ook nieuwe mogelijkheden zijn. Misschien een herkenbaar reizigersfenomeen? Toch krijg ik al snel twijfels over hoe ik mijn pad wil vervolgen, en blijkt het best een uitdaging om vast te houden aan mijn verworven ‘vrije’ mindset.

Het ene moment boek ik een trein naar Valencia voor het begin van mijn solo-trip, het andere liggen Jasper en ik met koorts op bed. Corona. Dus annuleer ik mijn plannen en settelen we in een appartement om uit te zieken. Even rust, na een drukke periode van heen en weer reizen. En tijd om na te denken. Hoe vervolg ik mijn pad? Is het Spanje-hoofdstuk misschien afgerond?

Een kleine woonkamer met een jengelende baby, discussiërende ouders en een kind dat kwaad naar boven stormt. Even kijken we elkaar aan, terwijl ik een hap neem van de wederom culinaire Spaanse maaltijd. Onze nieuwe workaway middenin de dunbevolkte bergen van Asturië brengt ons ook middenin de perikelen van een bijzonder gezinsleven.

Na twee weken verlaten we onze eerste workaway. We willen graag door naar de volgende, maar een nieuwe plek vinden blijkt toch niet zo makkelijk. En wat doe je dan, met zeeën van tijd in een onbekend land? We huren een auto, kopen kampeerspullen en crossen de noordelijke regio’s door.

Een simpel en toch vol leven. Mijn workaway in El Convent brengt me dicht bij de kleine dingen. Het fysieke werk zet mijn zintuigen op scherp. Ik kijk niet ver in de toekomst, maar laat me verrassen door wat er kan gebeuren. Hoe dat er precies uitziet? Ik neem je een dagje mee!

Ik kijk uit over de Pyreneeën. In de verte schittert de Middellandse Zee. Een onbewolkte lucht vormt het decor voor opstijgende luchtballonnen, die zich langzaam boven de vallei voortbewegen. Beboste heuvels strekken zich voor me uit, versierd met boerderijen en dorpjes. Als ik op vakantie was geweest, had ik er waarschijnlijk van genoten. Maar op deze eerste ochtend van mijn workaway-avontuur vraag ik me vooral af of ik hier wel wil zijn.

Het voelt lichtelijk bevreemdend om weer naar het buitenland te gaan. Want niet alleen bij ons is veel gebeurd, elk land is veranderd. Hoe staat het ervoor in Parijs, waar de avondklok om 19.00 ingaat, en in het Spaanse stadje Figueres, waar ook kinderen buiten mondkapjes dragen?