Toerist in lockdown

Gepubliceerd op 19 mei 2021 om 15:10

Het voelt lichtelijk bevreemdend om weer naar het buitenland te gaan. Want niet alleen bij ons is veel gebeurd, elk land is veranderd. Hoe staat het ervoor in Parijs, waar de avondklok om 19.00 ingaat, en in het Spaanse stadje Figueres, waar ook kinderen buiten mondkapjes dragen? 

Welkom in Parijs

De treindeuren gaan bijna dicht, en ik moet me inhouden om niet terug het perron op te springen. Naar mijn vader, moeder, zus en zwager, die mij op deze vroege zaterdagochtend glimlachend maar met vochtige ogen uitzwaaien. De tweestrijd gaat nog even door als ik de lange weg van Amersfoort naar Rotterdam rij. Hoe doen al die anderen dat? Dat weggaan?

Maar ik ervaar ook iets van... vreugde. Dankbaarheid voor de lieve mensen in mijn leven. Dit is waarom ik weer terug ga komen. En dat stelt gerust. 

Op Rotterdam Centraal stap ik samen met Jasper én onze dure negatieve PCR-test de Thalys in. We ploffen neer op onze gereserveerde stoelen - en voor we het weten komen we alweer aan op het Gare du Nord. 

We zijn lichtelijk verontwaardigd, want niemand heeft gevraagd naar onze test. Dus vragen we op het station aan een paar goed-bewapende politieagenten of ze die nog willen zien. 

‘Ja, het is verplicht om een PCR-test te hebben,’ zeggen ze. 

‘En gaan jullie dat controleren?’

De agenten kijken ons een beetje onverschillig aan. 

‘Neuh, vandaag doen we dat niet.’

De volgende horde dan. Het verplichte mondkapje in de buitenlucht. We zien dat de meeste mensen zich eraan houden, maar genoeg ook niet. En wij? Wij respecteren de Franse wetten, maar in de winderige buitenlucht laten wij als nuchtere Nederlanders dat stofje toch liefst onder onze kin zakken. Hoe dan ook zijn de patrouillerende politieagenten toch drukker bezig met het in toom houden van een of ander protest, dan mensen bij de lurven grijpen om hun mondkapje. 

Dus daar lopen we dan. Voor het eerst in tijden weer in het buitenland, in een van de grootste steden van Europa. Het is best overweldigend. Zoveel mensen! Drukte! De energie van Parijs spat er vanaf. Het lijkt er niet op dat haar bewoners bij de pakken neer zitten. Al wandelend door de Jardin des Tuileries richting het Louvre zien we mensen massaal genieten van het zonnetje, al loungend op talloze stoeltjes aan de fonteinen en grasvelden. Daarna flaneren we langs de Seine. Stelletjes relaxen aan het water, groepjes jongeren lopen lachend voorbij, onder een brug speelt een man saxofoon en klapt het publiek. Dit is het romantische Parijs dat we kennen, en het bestaat gewoon nog steeds!

Avondkloktaferelen

Maar ‘s avonds moet de sfeer toch veranderen. Want om 19.00 begint de avondklok, en spoedt Frankrijk zich huiswaarts. Toch?

Nee hoor. De zwoele avondzon lokt juist velen de straat op. Het is buiten nog lang druk en lawaaierig. Dus gaan ook wij nog even een ijsje halen. We knikken vriendelijk naar een paar langslopende agenten. Die zijn zich er ook wel van bewust dat het geen doen is om de Parijzenaren één voor één van de straat te halen. Pas als het langzaam donker wordt, trekt de stad zich terug naar binnen. 

In ons hostel aan de voet van de Sacre Coeur ontmoeten we een aantal vrolijke Fransen en medereizigers, met wie we praten en muziek maken. Gesprekken gaan al snel de diepte in en opeens weet je het levensverhaal van een onbekende, die dan niet meer zo onbekend is. Ik herken deze zorgeloze, open sfeer, en geniet ervan om met de stroom mee te gaan. 

De volgende ochtend haasten we ons rustig naar het Gare de Lyon, vanwaar de volgende sneltrein ons richting het zuiden brengt. Het is een lange rit van zes uur, in een coupé waar nauwelijks gepraat wordt en van een koffieverkoper helaas geen sprake is. Maar ik schrijf mijn eerste blog, en denk na over het waarom van mijn reis. En nu ik bijna ben waar we willen zijn, groeit de anticipatie. 

 

Figueres

Toevallig was ik vorig jaar net voor de eerste lockdown al in Spanje, in Malaga. Toen in februari een flinke storm door Nederland raasde, besloot ik de warmte op te zoeken. Een paar heerlijke dagen aan het strand in een historisch stadje. Straten vol Spanjaarden en vakantievierende toeristen. Hoe zou het er nu zijn?

Vlak over de grens van Frankrijk komen we aan in het stadje Figueres, de geboorteplaats van Salvador Dalí. De eerste stappen voelen onwennig. En als een anticlimax. Jup, dit is hoe het eruit ziet in een heel gewone stad in Spanje. En daar loop jij, de blonde toerist die nog nauwelijks een woord Spaans kent, beladen met een backpack en rugzak waar de beach tennis-rackets uitsteken. Ik voel me als een vreemdeling, het woord ‘TOERIST’ op mijn voorhoofd geschreven. 

En dan de stad zelf. Hier is de sfeer toch anders dan in Parijs. Iedereen, zelfs jonge kinderen, dragen een mondkapje buiten. Het is een beetje unheimisch. Soms voelt het zelfs alsof mensen überhaupt liever niet buiten zijn. Er zit haast achter stappen, en de blikken zijn naar de grond gericht. 

Maar gelukkig klinkt vanuit de smalle straatjes en pleintjes in het centrum al snel levendig geroezemoes. Het is al avond, en de terrassen en restaurants vullen zich met Spanjaarden en een aantal Fransen. Klinkende wijnglazen boven de flamenco-muziek. Ook onze gastvrouw in het airbnb waar we verblijven schenkt een glaasje in. We hebben met haar mooie gesprekken over zingeving. Ze komt uit Uruguay, maar woont al lang in Spanje. Het liefst zou ze een hostel beginnen, om mensen van over de hele wereld te verwelkomen en dagelijks dit soort gesprekken te hebben.

Onze eerste dagen in Spanje brengen we door in dit stadje. We maken ochtendwandelingen naar een hooggelegen parkeerplaats, waar we uitkijken op de uitlopers van de Pyreneeën. We nemen de bus naar een dorpje aan de kust en zwemmen in de koude Middellandse Zee. We lopen uren rond in een enorm militair fort, klauteren over haar ruïnes, zonder een andere bezoeker tegen te komen. We bekijken het zelfgecreëerde museum van Salvador Dalí. 

 

In andere woorden: we hangen flink de toerist uit. Maar nu is het tijd om door te gaan, en te doen waarvoor we eigenlijk gekomen zijn: workaways. Oftewel, vrijwilligerswerk in ruil voor kost en inwoning. Onze eerste plek is een half uur rijden vanaf Figueres. Ik ben benieuwd.  Hopelijk kan ik er met mijn langzaam groeiende handvol Spaans uit de voeten. 

 

Hasta la proxima vez!

 

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.