Waarom ik ga reizen

De weg naar zelfreflectie

Toen mijn vriend Jasper besloot om na zijn afstuderen door Amerika te reizen, was ik geïrriteerd. Hij koos een makkelijke uitweg om zorgeloos te leven en niet over de toekomst na te hoeven denken. Hij zette zijn volwassen leven op pauze. Wat in schril contrast stond met de stressvolle periode die ik tegemoet ging, namelijk die van de zoektocht naar een eigen inkomen en een woning. 

Gelukkig lukte het me om een baan te vinden. Ik verhuisde tijdens de eerste ‘lockdown’ naar een fijn plekje in de Haagse binnenstad en stortte me vol enthousiasme op het werk. Ik had leuke collega’s, mijn vrienden en familie zag ik vaak, de lente en zomer waren zonniger dan ooit en uiteindelijk landde Jasper weer op Nederlandse bodem. Alle ingrediënten om tevreden te zijn. 

Helaas. Het najaar brak aan, en zo ook een tijd waarin ik steeds meer last kreeg van nekpijn. Zo erg, dat ik halve dagen ging werken. Uiteindelijk stopte ik zelfs helemaal. Ik, een topfitte jonge vrouw die na haar afstuderen bomvol energie en ideeën zat. De wereld lag aan mijn voeten - en nu kon ik mijn voeten niet meer verzetten. Wat was er gebeurd? Had ik een burn-out, een bore-out, of iets daar tussenin?

Ik ben nooit gediagnosticeerd, maar onderwierp mezelf wel aan grondige zelfreflectie. En toen werd het eigenlijk snel helder, en was de oplossing daar. Stoppen met deze baan. Niet omdat die niet de juiste voor mij was. Nee, omdat een baan niet het juiste voor mij was. De nekpijn was een uitdrukking van mijn innerlijke verzet tegen het in een mal kruipen, leven zonder zelf de touwtjes in handen te hebben. 

Losbreken

Heb je ooit echt de touwtjes in handen? Is het niet onvermijdelijk en zelfs handig om zo nu en dan anderen te volgen? Mijn twee werkgevers waren zelf jarenlang zelfstandig tekstschrijvers . Zij boden mij een schat aan kennis en ervaring en gaven me alle ruimte om me te ontwikkelen. Misschien had ik zelfs ooit hun bedrijf kunnen overnemen. 

Misschien. Maar soms ligt iets gewoon niet in je aard. Past het niet bij wie je ten diepste bent of wil zijn. En dan kun je jezelf wel in allerlei bochten gaan wringen, maar waarom zou je? 

Zo ook Jasper. Hij ging op reis om te leven, om te ervaren, mensen te ontmoeten. Om zichzelf te kunnen zijn, los van het juk van verwachtingen om een baan en huis te vinden. Verwachtingen binnen een systeem dat misschien niet bij hem past, en ook niet bij mij. Mij lukte het in ieder geval niet om te genieten van het perfecte plaatje dat bejubeld wordt binnen dat systeem. 

Wat bedoel je met ‘dat systeem’? - vraag je je af. Ben ik daar volgens jou aan onderworpen? Waarom denk jij dat te weten? 

Ik denk zeker dat er bepaalde dominante denkwijzen bestaan, die ons onbewust tot een bepaalde koers zetten. Los van wat we eigenlijk zouden willen als we er eens rustig bij stil zouden staan. En dat laatste heb ik in de afgelopen periode gelukkig kunnen doen. 

Het inzicht dat ik kreeg, is dat ik het liefst wil leven zonder verwachtingen. Minder vooruitkijken. Zodat ik de ruimte heb om een andere weg te kiezen wanneer dat goed voelt. Daarbij hoeven geen toekomstplannen verloren te gaan, want in grote lijnen heb ik die niet. Dat is misschien voor veel mensen een spannende manier van leven, want je kunt dan weinig veiligheid om je heen bouwen. Maar voor mij ontstaat veiligheid juist in het loslaten van de behoefte daaraan. 

Op avontuur!

Reis ik om te vluchten van ‘het systeem’? Wie weet, een beetje. Maar ik denk dat ik in Nederland mijn eigen weg ook wel vind. En op dit moment ervaar ik een zekere call to adventure. Ik heb zin om eropuit te gaan, nieuwe mensen te ontmoeten, verhalen te verzamelen. Uiteindelijk brengt mijn weg me wel weer in Nederland. Daar zijn geliefden die ik koester. En daar is de Randstad, het platteland, daar is kaas en al het andere waardoor ik me er zo thuis voel. Maar er zijn ook veel dingen niet, en die zijn interessant om te ontdekken. 

Ik hoop dat jij als lezer van deze blog ook wat kan meemaken van mijn ervaringen. En wat zou ik het mooi vinden als we naar aanleiding daarvan onszelf iets vaker afvragen: hoe wil ik leven?

Hasta la proxima vez!