Terwijl ik vanaf het balkon uitkijk over de bossen rondom Oegstgeest, nip ik met gefronste wenkbrauwen aan mijn koffie. Het is tijd om een keuze te maken, namelijk of ik een baan begin voor twee à drie dagen, of volledig blijf freelancen. Voor mij vooral een kwestie van in contact komen met mijn gevoel. Maar hoe doe je dat eigenlijk, en wat is dat gevoel?

Vroeger keek ik met een beetje irritatie, misschien zelfs minachting, naar mensen die menen te zijn getransformeerd. Het leek me eerder zwak dan sterk als je verandering nodig hebt om gelukkig te zijn. Gewoon jezelf zijn, toch? Tot ik opeens zelf veranderde... en dan kun je het maar beter omarmen. Dus ging ik de afgelopen maanden op reis, om te gronden in mijn nieuwe levenshouding. 

Een open relatie. Dat avontuur besloten mijn vriend en ik drie jaar geleden aan te gaan. Geen makkie, zeker omdat ik tot voor kort nog overtuigd was van het standaard liefdesplaatje. Maar het was de volgende stap in mijn vastberaden poging om de liefde te doorgronden, een innerlijke zoektocht die al lang geleden begonnen was. 

Het afgelopen jaar sliep ik op minstens 64 verschillende plekken en pakte ik nog vaker mijn spullen in en uit. Eerst zwierf ik alleen met backpack en rugtas, nu fungeert mijn auto als rijdende koffer. Ik ben erin gerold, en rol nog steeds vol enthousiasme door. Laat ik je meenemen in het rondreizende bestaan! 

Drie jaar geleden schreef ik mijn masterscriptie over de vraag of er een universele definitie van vrijheid bestaat. Er moet een soort kern zijn, dacht ik, anders zouden we het allemaal niet zo belangrijk vinden. Maar met logica kwam ik er niet uit. Ondertussen ben ik al tien maanden aan het rondzwerven, met de wereld aan mijn voeten, en voel ik me vrijer dan ooit. Heb ik de kern te pakken? 

Terwijl doornen mijn arm krassen, de zon in mijn nek prikt en een kramp opkomt in mijn onderrug, vraag ik me af waarom ik in hemelsnaam zoveel moeite doe voor een emmer vol johannesbrood. Een soortgelijke vraag stelde ik een jaar geleden ook, maar dan over 8 uur per dag achter de computer zitten. Ben ik nu, in de heuvels van Portugal, niet beter af? 

Het ene moment boek ik een trein naar Valencia voor het begin van mijn solo-trip, het andere liggen Jasper en ik met koorts op bed. Corona. Dus annuleer ik mijn plannen en settelen we in een appartement om uit te zieken. Even rust, na een drukke periode van heen en weer reizen. En tijd om na te denken. Hoe vervolg ik mijn pad? Is het Spanje-hoofdstuk misschien afgerond?

Een kleine woonkamer met een jengelende baby, discussiërende ouders en een kind dat kwaad naar boven stormt. Even kijken we elkaar aan, terwijl ik een hap neem van de wederom culinaire Spaanse maaltijd. Onze nieuwe workaway middenin de dunbevolkte bergen van Asturië brengt ons ook middenin de perikelen van een bijzonder gezinsleven.

Na twee weken verlaten we onze eerste workaway. We willen graag door naar de volgende, maar een nieuwe plek vinden blijkt toch niet zo makkelijk. En wat doe je dan, met zeeën van tijd in een onbekend land? We huren een auto, kopen kampeerspullen en crossen de noordelijke regio’s door.

Een simpel en toch vol leven. Mijn workaway in El Convent brengt me dicht bij de kleine dingen. Het fysieke werk zet mijn zintuigen op scherp. Ik kijk niet ver in de toekomst, maar laat me verrassen door wat er kan gebeuren. Hoe dat er precies uitziet? Ik neem je een dagje mee!

Ik kijk uit over de Pyreneeën. In de verte schittert de Middellandse Zee. Een onbewolkte lucht vormt het decor voor opstijgende luchtballonnen, die zich langzaam boven de vallei voortbewegen. Beboste heuvels strekken zich voor me uit, versierd met boerderijen en dorpjes. Als ik op vakantie was geweest, had ik er waarschijnlijk van genoten. Maar op deze eerste ochtend van mijn workaway-avontuur vraag ik me vooral af of ik hier wel wil zijn.

Het voelt lichtelijk bevreemdend om weer naar het buitenland te gaan. Want niet alleen bij ons is veel gebeurd, elk land is veranderd. Hoe staat het ervoor in Parijs, waar de avondklok om 19.00 ingaat, en in het Spaanse stadje Figueres, waar ook kinderen buiten mondkapjes dragen?