Een weg uit de crisis

Kiezen tussen twee fronten

De grootste les die ik van mijn filosofieopleiding heb meegekregen, is dat je nooit moet denken dat je de waarheid in pacht hebt. Altijd vragen blijven stellen, standpunten onderzoeken, relativeren en nuanceren. Dat is wat ons keer op keer op een hoger niveau brengt.

Toch moest ook ik op een gegeven moment een keuze maken: vaccineren of niet. Met die keuze lijk je definitief voor een bepaald ‘front’ te kiezen. De ene kant ziet niet vaccineren als egoïstisch, de andere kant ziet het als een keuze die je terecht mag maken voor jezelf.

Ik heb het lang voor me uitgeschoven, maar uiteindelijk ging ik op onderzoek uit en vormde toch een beslissing. Ik koos ervoor om het niet te doen. Even in het kort was mijn overweging: ik ben jong, gezond en heb al corona gehad. Daarnaast wil ik me niet wagen aan een vaccin dat mij wellicht op de lange termijn bijwerkingen geeft, terwijl de kans verwaarloosbaar is dat ik in het ziekenhuis beland vanwege corona zelf.  

Maar dat is slechts de kant waarop het kwartje voor mij viel. Ik begrijp waarom de mensen om mij heen zich wél lieten vaccineren. Bijvoorbeeld vanwege de angst voor long covid, omdat zij in een kwetsbare groep horen of vanwege andere redenen. Ik ken ook zeker mensen die zich niet per se fijn voelden bij vaccineren, maar het toch deden vanwege de beperkingen die je hebt als je het niet doet.

Nu is een enorm deel van de bevolking gevaccineerd, en dat was ook het doel van de overheid. Missie geslaagd? Nee, want de zorg is toch weer overbelast. Ondertussen lijken we allemaal een beetje in de war. Want als dit niet helpt, wat dan wel?

Onderling begrip vinden

Ik merk dat om mij heen de onrust groeit. We hebben allemaal het gevoel dat we het goede doen, maar op de een of andere manier lijkt er geen licht te zijn aan het einde van de tunnel. Dat zorgt voor frustratie. En die komt er, samen met de andere opgekropte gevoelens van het afgelopen jaar, steeds meer uit. Zeker nu de tweedeling scherper is dan ooit, terwijl beide groepen het gevoel hebben aan de juiste kant te staan. En dus wijzen we naar elkaar, en gooien met argumenten, feiten en statistieken. Gesprekken raken verhit, en eindigen vaak in nog meer woede.

Dat het maar niet ‘goed’ komt, zorgt ook voor verdriet. Misschien niet op de momenten dat we tegenover elkaar staan, maar wel als we alleen zijn en ons afvragen waarom het niet gewoon klaar kan zijn. Ik was verdrietig om het gevoel uitgesloten te worden, ondertussen weggezet als egoïstisch. En mijn vriendinnen slaken een neerslachtige zucht nu thuiswerken weer de norm wordt, feestjes niet doorgaan en de knusse decembermaand misschien een stuk eenzamer wordt. En een gezonde, jonge vriend neemt dan toch maar de prik, omdat hij anders niet meer naar de sportschool kan.

Maar waar frustratie, verdriet en machteloosheid tot een kookpunt komen, en we die bubbel laten barsten, ontstaat ook iets anders. Want op het moment dat we écht eerlijk naar elkaar zijn, maar ook naar elkaar luisteren, zullen we zien dat we in de kern hetzelfde nastreven. Namelijk een weg uit de crisis. Hier begint onderling begrip, en dat is waarmee we nieuwe stappen kunnen zetten.

Fundamenteel probleem
Toch lijkt ons dat niet te helpen in wat er nu aan de hand is. Namelijk de overbelaste zorg. Hoe lossen we dat zo snel mogelijk op? Nieuwe lockdowns, meer vaccinatiedwang? Natuurlijk moeten er knopen worden doorgehakt als er acute problemen zijn. Maar zijn dit echt de juiste oplossingen?

Ik denk van niet. Ik denk dat het ware probleem veel fundamenteler ligt. Om te beginnen het zorgsysteem zelf. Dat loopt al vele jaren niet goed, en corona legt maakt dat probleem gewoon vele malen groter. Symptomen van dat niet-werkende zorgsysteem zijn onder andere de onmenselijk lange dagen die artsen soms moeten maken, stress onder zorgmedewerkers, uitval in zorgopleidingen, maar ook enorme overbelasting tijdens elk griepseizoen. Ook voor corona.

En ondanks dat we in een enorm welvarend land leven, waar ik persoonlijk heel dankbaar voor ben, denk ik dat het zorgsysteem niet het enige is wat niet meer lekker loopt. Daar zijn massale stress en burn-outs duidelijk tekens van. Door de coronacrisis wordt ook dát steeds zichtbaarder. 

We, the people

Maar wat moeten we dan doen? Ik weet het ook niet precies. Maar ik denk niet dat onze huidige leiders het gaan oplossen. Hoewel het goed is dat zij knopen doorhakken op de korte termijn, vraag ik me af of de lijn die ze hebben gekozen ons gaat helpen op de lange termijn. 

Daarom is volgens mij nu het moment om zelf iets te doen. Wij, de mensen, zijn machtiger dan we denken. En de eerste stap is om weer samen te komen en te gaan praten en luisteren, zonder oordeel. Met iedereen in je sociale kring en zoveel mogelijk mensen daarbuiten, of je het nu met ze eens bent of niet. En om vervolgens, nadat we onze frustratie naar elkaar hebben geuit, diep adem te halen en weer te verbinden. 

Laten we daarop focussen. Wie weet waartoe we in staat zijn, wie weet wat voor nieuwe wereld we samen kunnen creëren. En anders - laat mij maar dromen. 

Hasta la proxima vez!